Kolonoskopia

Co to jest?

Jest to badanie endoskopowe dolnego odcinka przewodu pokarmowego (jelito grube) za pomocą endoskopu, tj. przyrządu pozwalającego na zajrzenie do wnętrza badanego narządu. W przypadku kolonoskopii endoskop nazywany jest kolonoskopem. Giętki aparat wprowadzany jest przez odbyt, wolno przesuwany jest do przodu przez odbytnicę, a następnie wzdłuż całego jelita grubego do końca jelita grubego. W razie potrzeby istnieje możliwość zbadania końcowego odcinka jelita cienkiego (część krętnicy). W najnowocześniejszych sprzętach na końcu giętkiego, elastycznego aparatu umieszczona jest mikrokamera o szerokim polu widzenia, rejestrująca kolorowy obraz, który następnie jest przesyłany do procesora i jest cyfrowo przetwarzany. W razie potrzeby poprzez kanał biopsyjny gastroskopu wprowadza się kleszczyki lub szczoteczkę w celu pobrania materiału do badania histopatologicznego. Pobieranie materiału do badania jest niebolesne. Przebieg badania kolonoskopowego Jest to badanie endoskopowe dolnego odcinka przewodu pokarmowego (jelito grube) za pomocą endoskopu, tj. przyrządu pozwalającego na zajrzenie do wnętrza badanego narządu. W przypadku kolonoskopii endoskop nazywany jest kolonoskopem. Giętki aparat wprowadzany jest przez odbyt, wolno przesuwany jest do przodu przez odbytnicę, a następnie wzdłuż całego jelita grubego do końca jelita grubego. W razie potrzeby istnieje możliwość zbadania końcowego odcinka jelita cienkiego (część krętnicy). W najnowocześniejszych sprzętach na końcu giętkiego, elastycznego aparatu umieszczona jest mikrokamera o szerokim polu widzenia, rejestrująca kolorowy obraz, który następnie jest przesyłany do procesora i jest cyfrowo przetwarzany. W razie potrzeby poprzez kanał biopsyjny gastroskopu wprowadza się kleszczyki lub szczoteczkę w celu pobrania materiału do badania histopatologicznego. Pobieranie materiału do badania jest niebolesne. Celem badania jest: profilaktyka, diagnostyka i leczenie endoskopowe Wskazaniem do wykonania kolonoskopii jest:

niewyjaśniona niedokrwistość
badania przesiewowe zdrowej populacji w kierunku polipów i raka
krew w stolcu lub krew utajona w kale
podejrzenie raka jelita grubego
utrata wagi ciała
nieswoiste zapalenia jelita grubego - diagnostyka i nadzór
brak apetytu bez uchwytnej przyczyny
biegunka o niejasnej przyczynie
bóle w dolnej części brzucha
nieregularne oddawanie stolca
uporczywe parcie na stolec lub bezwiedne oddawanie stolca
zmiana wyglądu stolca (np. wąski stolec – „ołówkowaty")

Kolonoskopia zabiegowa, to m.in. usuwanie polipów, ciał obcych, poszerzanie zwężeń, hamowanie krwawień. Polip to stwierdzenie opisowe, oznacza każde uniesienie tkanek ponad powierzchnię błony śluzowej. W jelicie grubym wyróżniamy polipy nowotworowe i nienowotworowe. Mogą być pojedyncze lub mnogie. Najczęstszym typem polipów u dorosłych są polipy nowotworowe (gruczolaki). Prawdopodobieństwo przemiany rakowej zależy od typu i wielkości gruczolaka (cewkowy, cewkowo-kosmkowy, kosmkowy). Małe gruczolaki złośliwieją rzadko, natomiast wśród polipów o średnicy ponad 2 cm prawie połowa ma cechy raka inwazyjnego. Określenie typu polipa należy do histopatologa. Gruczolaki jelita grubego mogą pojawić się w każdym wieku, ale wyraźny wzrost zapadalności dotyczy osób po 30 roku życia. Najczęstsze umiejscowienie – w odbytnicy i esicy. Polipy jak również czasem mocno zaawansowane w rozwoju guzy jelita grubego nie dają zazwyczaj żadnych dolegliwości. Jeżeli natomiast występują dolegliwości (opisane powyżej), które mogą sugerować toczenie się zmiany chorobowej w jelicie, dobrze jest wykonać kolonoskopię profilaktycznie i nie zlekceważyć objawów sygnałowych. Wszystkie polipy do średnicy 10 mm mogą być usunięte i powinny być usunięte w czasie ambulatoryjnego badania diagnostycznego a następnie zbadane przez histopatologa pod kątem rodzaju polipa i ewentualnego stopnia zaawansowania zmiany nowotworowej. Endoskopowe usuwanie polipów jest zbiegiem całkowicie bezbolesnym. Przygotowanie do kolonoskopii Na rynku istnieje kilka preparatów służących przygotowaniu pacjenta do kolonoskopii. Z naszego doświadczenia wynika, że najskuteczniejszym preparatem jest FORTRANS + ESPIMISAN EASY. Opis przygotowania do badania FORTRANSEM

Od ok. tygodnia przed badaniem prosimy nie spożywać owoców pestkowych, zwłaszcza z drobnymi pestkami (winogrona, kiwi, truskawki, jabłka), gdyż zalegają one dłuższy czas w jelicie i przy próbie odessania zalegającej treści płynnej z jelita, mogą być przyczyną zatkania się aparatu w trakcie badania, co w konsekwencji czasem uniemożliwia dalsze jego kontynuowanie.
Jelito musi być dobrze oczyszczone, wtedy uzyskany obraz będzie wyraźny.
2 dni przed badaniem należy zastosować dietę płynną (np. zmiksowana zupa).
W 1 litrze przegotowanej lub mineralnej, niegazowanej wody należy rozpuścić 1 saszetkę Fortrans + 1 saszetkę Espumisan Easy (uzyskując w sumie 4 litry płynu). Można poprawić smak, dodając do roztworu sok z cytryny lub grejpfruta.
W przeddzień badania np. od godz. 18:00 należy rozpocząć picie tak przygotowanego roztworu przeczyszczającego popijając systematycznie szklankę co 15 minut. Jeżeli nie uda się wypić 4 litrów w dniu poprzedzającym badanie, pozostałą część płynu należy wypić rano w dniu badania.
Jeżeli badanie ma być wykonane w godzinach popołudniowych, picie płynu przeczyszczającego można rozpocząć rano.

Przyjmowanie leków w czasie przygotowania się do badania:

Tydzień przed badaniem nie należy przyjmować leków hamujących krzepnięcie krwi (Acard, Polocard, Polopiryna, itp).
W przypadku cukrzycy lub przyjmowania innych leków przeciwkrzepliwych (np. Sintrom) przygotowanie do kolonoskopii należy skonsultować z lekarzem prowadzącym leczenie (który może przejściowo zamienić lek na inny).
Bez względu na porę badania można przyjąć rano regularnie przyjmowane leki (nasercowe, przeciwnadciśnieniowe i inne) popijając wodą.

Kto wykonuje kolonoskopię? Kolonoskopię powinien wykonywać doświadczony lekarz przy asyście pielęgniarki. Znieczulenie (sedacja) W celu zwiększenia komfortu badania można zastosować następujące rodzaje znieczulenia:

Miejscowe znieczulenie kanału odbytu żelem z lidokainą
Minimalna sedacja (dożylne, domięśniowe lub doustne podanie środka uspokajającego)
Głębsza sedacja z analgezją (dożylne, domięśniowe i doustne podanie środka znieczulającego i przeciwbólowego)
Pełna anestezja (prowadzona przez anestezjologa) z monitorowaniem podstawowych parametrów fizjologicznych (tętno, oddech, ciśnienie tętnicze)

D&D WiredBit